Feast: Christus, onze Vrede
#FOT0704NL
Martin G. Collins
Given 28-Sep-07
description: (hide)
transcript:
Het verschil tussen deze wereld en de wereld in het Millennium is ongelooflijk. Zoals u weet is het een verschil als tussen dag en nacht, tussen goed en kwaad. Thomas Sowell, een Amerikaanse auteur en econoom, zei: "Vredesbewegingen brengen geen vrede teweeg, maar oorlog."
Dat is een heel juiste uitspraak als deze betrekking heeft op menselijke wezens. Dit is echt waar, omdat menselijke wezens niet op de juiste plaats beginnen. In deze tijd hebben veel naties zich bij een nietszeggend verbond aangesloten dat ontwapening tot doel heeft. Anderen daarentegen bewapenen zich tot de tanden. Het is niet één wereld! Het ontwapenen van naties is niet facultatief, al wordt het afgeschilderd als een weg naar vrede.
Het plan is dat iedere natie systematisch zijn wapens aan de Verenigde Naties overdraagt. Sinds de VN werd opgericht, heeft de wereld diverse oorlogen onder de vlag van de VN gevoerd of als een "alliantie" van naties.
We zagen dit tijdens de Golfoorlog en dit vindt tot in deze tijd plaats in diverse gebieden van de wereld. Maar in de meeste gevallen zijn tegenstanders naar de VN gegaan om hun zaak te bepleiten, of om de VN zover te krijgen dat ze resoluties opstellen, of ze gingen erheen om zich tegen zulke resoluties te verzetten. De leiders van de wereld voeden de mensen met de propaganda dat de Verenigde Naties de wereld vrede zullen brengen.
De diverse oorlogen gevoerd onder de vlag van de VN en volgend op resoluties van de VN, en alle debatten over vredesaangelegenheden waar we door de jaren heen getuige van zijn geweest, zijn in tegenspraak met wat de publicrelationsambtenaren van de VN ons hebben verteld. Weldra, waarschijnlijk na een beraamde, geplande "crisis", zal de VN haar welwillende bescherming aanbieden en de meeste regeringen zullen plechtig beloven zich politiek en economisch aan de VN over te geven. Dit zal verkocht worden met het idee dat dit de wereld vrede zal brengen. Het kan zijn dat God iets anders van plan is, maar dit is waarvoor plannen zijn gemaakt en aan de uitvoering waarvan wordt gewerkt.
Op 14 augustus 1941 kondigden president Roosevelt en premier Churchill het "Atlantisch Handvest" af, een van de meest invloedrijke documenten van de 20e eeuw.
Luister naar punt 8 van dit Handvest:
"Ten achtste ... alle naties van de wereld ... moeten zover komen dat ze het gebruik van geweld opgeven. Daar een toekomstige vrede niet gehandhaafd kan worden als land-, zee- of luchtstrijdkrachten gebruikt blijven worden door naties die dreigen ... met agressie buiten hun grenzen ... is de ontwapening van ... naties essentieel ..."
Het zit al heel lang in de planning, het begon al na de eerste wereldoorlog, de oorlog om een eind aan alle oorlogen te maken, en daarna de tweede wereldoorlog. Dit Handvest werd in feite tijdens de tweede wereldoorlog geschreven.
Als de Verenigde Naties wezenlijke macht krijgen over de meeste naties van de wereld, zullen de meeste mensen naïef geloven dat de VN op een "welwillende" en "wijze" manier leiding zal uitoefenen. Ze zullen gelukkig zijn zich daarnaar te voegen omwille van de beloofde vrede. De propagandamachine werkt in deze tijd in de media op volle kracht, en we horen het woord vrede voortdurend als doel van de oplossing van deze problemen.
Obadja 1:7 Naar de grens zenden u al uw bondgenoten; u misleiden, u overmogen uw vrienden; wie uw brood eten, leggen u een valstrik. — Er is geen inzicht bij hem.
Is dat werkelijke vrede? Zijn dat werkelijk vredelievende mensen? Natuurlijk niet, zij nemen slechts dat schijnheilige voorkomen aan.
Mensen worden nu geconditioneerd om de vervanging van nationale macht door de macht van de VN te accepteren, met de schijnbaar onbetekenende verwisseling van hun eigen helmen voor de blauwe helmen van de VN. Hoe kan zoiets zo gemakkelijk aan de mensheid worden opgelegd?
Iedereen heeft een uit zelfbehoud voortkomend verlangen om vrede te hebben. De meeste mensen houden niet van conflicten, zelfs al zijn mensen de oorzaak van conflicten wegens hun diepgewortelde vijandschap.
Waar komen oorlogen vandaan? De apostel Jacobus zei:
Jacobus 4:1-2 Waaruit komt bij u strijden en vechten voort? Is het niet hieruit: uit uw hartstochten, die in uw leden zich ten strijde toerusten? 2 Gij begeert, doch gij hebt niet; gij zijt moorddadig en naijverig en gij kunt er niets mede verkrijgen; gij vecht en gij strijdt. Gij hebt niets, omdat gij niet bidt.
Mensen vragen niet om vrede, ze vragen niet om Gods leiding en dat Gods wil zal geschieden, of om leiding hoe vreedzaam te leven.
Jacobus 4:3-4 (Of,) gij bidt wel, maar gij ontvangt niet, doordat gij verkeerd bidt, om het in uw hartstochten [Statenvertaling: wellusten] door te brengen. [Hartstochten kunnen dingen zijn zoals macht, en trots is de drijvende kracht achter dat verlangen naar macht.] 4 Overspeligen, weet gij niet, dat de vriendschap met de wereld vijandschap tegen God is? Wie dus een vriend der wereld wil zijn, wordt metterdaad een vijand van God.
Dit is de toestand van de wereld in de huidige tijd.
Jacobus werd geïnspireerd ons hier te zeggen dat persoonlijke, menselijke verlangens naar dingen die aan onze lusten voldoen, een soort tumultueuze opschudding van binnen veroorzaken. Omdat mensen verlangen bepaalde dingen die hun plezier geven, te bemachtigen en te doen, ongeacht hoe dit anderen pijn doet. Hij wijst er ook op dat mensen hierdoor vrienden van de wereld worden en dat is iets dat de christen moet vermijden.
Kan deze wereld ooit vrede hebben? Is dit door de mensheid bereikbaar? Kunnen de leiders van de naties door onderhandeling een permanente vrede op aarde tot stand brengen? Ze zouden er langzamerhand heel goed in moeten zijn, omdat ze er waarschijnlijk al 6000 jaar over onderhandelen. Zal de mens ooit in staat zijn in vrede te leven? Natuurlijk zijn dit retorische vragen.
In zijn brief aan de heidense Efeziërs spreekt Paulus over de conditie van de heidenen voordat Christus kwam. Hij erkent de unieke plaats van de Joden in het ontwerp en de openbaringen van God en schetst dan het contrast tussen het leven van de heiden en het leven van de Jood.
De heidenen werden onbesnedenen genoemd door hen die grote betekenis hechtten aan die besnijdenis, die iets fysieks is. Dit was de eerste grote scheiding tussen heiden en Israëliet.
Efeziërs 2:11 Bedenkt daarom dat gij, die vroeger heidenen waart naar het vlees, en onbesneden genoemd werdt door de zogenaamde besnijdenis, die werk van mensenhanden aan het vlees is,
De apostel Paulus gaat de grootheid van de macht van God jegens de gelovigen demonstreren. Dat is wat hij op dit punt aan die Efeziërs en aan alle christenen wil overbrengen. Dit is een speciaal soort kennis. En deze kan alleen maar begrepen worden door hen wiens geest door de Heilige Geest is verlicht.
In het bijzonder in Paulus' tijd en daarvoor was er een scheiding in de wereld van de oudheid tussen Joden en heidenen, en het resultaat daarvan was oorlogen. Voordat mensen zoals deze Efeziërs, die heidenen waren, ooit lid van de kerk hadden kunnen worden, moest God op de een of andere manier handelen ten opzichte van die radicale scheiding. Deze radicale scheiding was er een, die zoals ik reeds vermeldde, strijd veroorzaakte.
Paulus heeft het hier in deze verzen, te beginnen in vers 11, over hoe God dit heeft gedaan. De algemene uitspraak is dat zij in het verleden heidenen naar het vlees waren. Paulus zegt van hen:
Efeziërs 2:12-13 dat gij te dien tijde zonder Christus waart, uitgesloten van het burgerrecht Israëls en vreemd aan de verbonden der belofte, zonder hoop en zonder God in de wereld. 13 Maar thans in Christus Jezus zijt gij, die eertijds veraf waart, dichtbij gekomen door het bloed van Christus.
Hij begint de gedetailleerde uitleg in vers 14 met de essentiële uitspraak: "Hij (Christus) is onze Vrede."
Efeziërs 2:14-15 Want Hij is onze vrede, die de twee één heeft gemaakt en de tussenmuur, die scheiding maakte, de vijandschap, weggebroken heeft, 15 doordat Hij in zijn vlees de wet der geboden, in inzettingen bestaande, buiten werking gesteld heeft, om in Zichzelf, vrede makende, de twee tot één nieuwe mens te scheppen,
Bedenk dat Paulus tot de heidenen in de kerk spreekt en tot de Joden in de kerk. Dit zal in deze wereld gaan gebeuren voordat er in het Millennium vrede tot stand kan komen.
Efeziërs 2:16 en de twee, tot één lichaam verbonden, weder met God te verzoenen door het kruis, waaraan Hij de vijandschap gedood heeft.
Jezus Christus, door Wiens vergoten bloed wij dichtbij zijn gekomen, is onze Vrede. We vinden dit op een andere manier onder woorden gebracht in:
Hebreeën 13:20-21 De God nu des vredes, die onze Here Jezus, de grote herder der schapen door het bloed van een eeuwig verbond heeft teruggebracht uit de doden, 21 bevestige u in alle goed, om zijn wil te doen, terwijl Hij aan ons doe, wat in zijn ogen welbehagelijk is door Jezus Christus. Hem zij de heerlijkheid in alle eeuwigheid. Amen.
We zien hier dus dat de God des vredes werkt door Zijn Zoon Jezus Christus, die onze Vrede is en die, zoals we later zullen zien, vrede maakt. Dit is een andere manier om aan behoud te denken: wij zijn christenen omdat God een "God van vrede" is. Alles is daarvan het resultaat.
God is een God van vrede, en brengt de vrede voort en maakt de vrede in en door Zijn eniggeboren Zoon, onze Heer en Zaligmaker Jezus Christus. We zien dat de Heer op soortgelijke manier door het gehele Oude Testament heen in de profetieën wordt beschreven.
Aan het einde van zijn leven zegende Jakob zijn zonen en de verschillende stammen die uit die zonen zouden ontstaan. Toen hij bij Juda aankwam, zei hij het volgende:
Genesis 49:10 De scepter zal van Juda niet wijken, noch de heersersstaf tussen zijn voeten, totdat Silo komt, en hem zullen de volken gehoorzaam zijn.
Wat is Silo? Silo is Vrede, "de Vredevorst". Dit werd aan Jakob geopenbaard. Hij begreep het niet volledig, maar deze patriarch werd, geïnspireerd door de Heilige Geest, een begrip van Gods grote doel gegeven. Jakob had gezien dat Silo uit Juda zou voortkomen. Silo! Hij is onze Vrede. Hij is niet alleen "Koning der Gerechtigheid" maar ook de "Vredevorst". Dat zijn titels die Hem worden toegekend. De "Vredevorst" is de brenger van gerechtigheid, Hij rechtvaardigt ons. Zijn koninkrijk zal worden opgericht en in stand worden gehouden door recht en gerechtigheid.
Door de gehele Schrift heen zult u zien, dat als u naar het woord vrede zoekt, recht en gerechtigheid daar heel vaak mee verbonden zijn als parallel aan vrede of als deel van vrede.
Jezus is de Vredevorst, deels omdat Hij Joden en heidenen één maakt door hun scheidsmuur van vijandigheid af te breken en hen met elkaar te verzoenen.
Toen de Zoon van God geboren werd, hoorden de herders die 's nachts de wacht hielden over hun kudden, een geweldig loflied gezongen door engelen. Lucas legde deze boodschap vast. Dit is een van de favoriete gedeelten uit de Schriften voor de protestantse wereld.
Lucas 2:11-14 U is heden de Heiland geboren, namelijk Christus, de Here, in de stad van David. 12 En dit zij u het teken: Gij zult een kind vinden in doeken gewikkeld en liggende in een kribbe. 13 En plotseling was er bij de engel een grote hemelse legermacht, die God loofde, zeggende: 14 Ere zij God in den hoge, en vrede op aarde bij mensen des welbehagens.
Voorafgaande aan die tijd bestond er op aarde geen vrede in de vorm waar we het hier over hebben. Pas toen Christus op het toneel verscheen was dit mogelijk, omdat Christus onze Vrede is en met Hem kwam er vrede op aarde.
Dit is de essentie van behoud. Wat is ons behoud toch verbazingwekkend. Het is belangrijk dat wij beseffen hoe schitterend ons behoud is. In de eerste tien verzen van hoofdstuk 2 van Paulus' brief aan de Efeziërs laat hij zien dat zonde de dood voortbrengt. Slechts als we werkelijk de aard van zonde beseffen, dan zullen we het werkelijke wezen van behoud begrijpen, omdat ze rechtstreeks elkaars tegengestelde zijn.
Dit is een deel van de reden dat we het negatieve niet kunnen veronachtzamen om alleen maar te blijven stilstaan bij de positieve kant van ons leven. Dit is een van de gebieden waarvoor de grote belijdende christelijke kerken blind zijn, als ze het niet willen hebben over het overwinnen van zonde. Zij willen alleen maar weten over de "liefde van God" en het positieve. Een christen zal nooit het schitterende karakter van behoud beseffen en waarderen totdat hij beseft hoe dramatisch het negatieve daaraan tegengesteld is. Paulus benadrukt dat voortdurend.
God brengt ons groot van het niveau van een worm, zodat we werkelijk kunnen begrijpen hoeveel groter Hij is dan wij en om ons een realistische kijk bij te brengen van hoe groot het wonder voor ons is dat we behoud en eeuwig leven ontvangen. Alleen Hij kan een worm veranderen in een eeuwiglevend geestelijk wezen.
Job 25:4-6 Hoe zou dan een mens rechtvaardig zijn bij God, of hoe zou hij rein zijn, die uit een vrouw geboren is? 5 Zie, zelfs de maan — zij schijnt niet helder, en de sterren zijn niet rein in zijn ogen; 6 hoeveel te minder de sterveling, een made, het mensenkind, een worm?
Dit geeft geen erg aantrekkelijke beschrijving van ons.
Om een realistischer kijk op de liefde van God te krijgen, moeten we in ons besef eerst vanaf de bodem beginnen. Tenzij we iets weten van die diepte, zullen we nauwelijks benul hebben van de grootheid van de liefde van God.
In de verzen 11 tot 13 van Efeziërs 2 (die we reeds lazen) laat Paulus ons zien hoe zonde altijd tot scheiding leidt; specifiek de scheiding tussen Joden en heidenen, "die onbesneden (de heidenen) worden genoemd door de zogenaamde besnijdenis, die een werk van mensenhanden is". Deze fysieke scheiding was een type van de geestelijke scheiding door zonde.
Efeziërs 2:11-13 Bedenkt daarom dat gij, die vroeger heidenen waart naar het vlees, en onbesneden genoemd werdt door de zogenaamde besnijdenis, die werk van mensenhanden aan het vlees is, 12 dat gij te dien tijde zonder Christus waart, uitgesloten van het burgerrecht Israëls en vreemd aan de verbonden der belofte, zonder hoop en zonder God in de wereld. 13 Maar thans in Christus Jezus zijt gij, die eertijds veraf waart, dichtbij gekomen door het bloed van Christus.
De heidenen zijn uitgesloten van het burgerrecht Israëls en vreemd aan de verbonden der belofte. Jesaja vermeldt hetzelfde principe.
Jesaja 57:19-21 Ik schep de vrucht der lippen: vrede, vrede voor hem die verre, en voor hem die nabij is, zegt de HERE; en Ik zal hem genezen. 20 Maar de goddelozen zijn als de zee, zo opgezweept, dat zij niet tot rust kan komen, en wier wateren slijk en modder opwoelen. 21 De goddelozen, zegt mijn God, hebben geen vrede.
Aan de andere kant zouden we kunnen zeggen: "Er is geen vrede" zegt mijn God "voor de wereld."
Zonde maakt scheiding tussen mensen, maar op een veel grotere schaal maakt het scheiding tussen mens en God. Maar vers 14 van Efeziërs 2 maakt duidelijk dat zonde niet ophoudt bij het scheiding teweegbrengen tussen mensen, het gaat verder; zonde brengt vijandschap tussen mensen teweeg, en niet alleen vijandschap tussen elkaar maar ook met God. Dat is de uiteindelijke zonde. Daar zien we de werkelijke verfoeilijkheid van zonde. Dat is het verschil tussen wat we in deze tijd in de wereld zien en wat we in het Millennium zullen zien.
Efeziërs 2:14 Want Hij is onze vrede, die de twee één heeft gemaakt en de tussenmuur, die scheiding maakte, de vijandschap, weggebroken heeft,
Zonde scheidt de mens niet alleen van God en van andere mensen, het brengt ook een toestand van vijandschap met God teweeg en vijandschap met andere mensen. Daarom is het grote probleem in de wereld van vandaag het probleem van vrede. Het is interessant hoe de wereld vrede zoekt of het idee van vrede gebruikt in alles wat ze in deze tijd tot stand wil brengen, of dat nu bij de Palestijnen is, of in de Golfregio, of waar dan ook.
De meeste mensen in de wereld verlangen naar vrede. Zij vragen: Waarom kunnen we niet gewoon vrede onder elkaar hebben? Is er niet een of andere manier om oorlog uit te bannen of de mensen met elkaar te verzoenen? Is er geen manier om een duurzame, zekere en blijvende vrede tot stand te brengen?
De meeste mensen houden hoop en houden het nieuws in de gaten. Zij hopen dat er hier of daar een vredesverdrag tot stand zal komen dat langer dan een dag zal standhouden.
Deze verdeeldheid, deze onenigheden zijn er over de gehele wereld — tussen naties, tussen etnische groepen en de verschillende rassen binnen naties, tussen burgers van naties. De hele wereld verkeert in een staat van rivaliteit en van vijandschap. Waarom is dat zo?
Juist op dit punt vinden we het vaak moeilijk als christenen geduld te hebben. We zien de wereld en haar leiders hun tijd verknoeien in hun pogingen te wedijveren voor hun eigen persoonlijk gewin. Zij zeggen ons dat we alleen maar hoeven te doen wat zij zeggen, en de vrede waarnaar we uitkijken en verlangen, zal binnenkort aanbreken. Ze hebben al bijna zesduizend jaar gezegd "binnenkort".
Zonde is de oorzaak van de problemen. Het veroorzaakt dat de mens vijandig komt te staan tegenover God en het veroorzaakt dat de mens vijandig komt te staan tegenover andere mensen. Zonde is in essentie trots en het eigen ik. De eerste hoofdstukken van het boek Genesis geven ons reeds de fundamentele uitleg van alles wat de maatschappij in deze tijd in beweging houdt.
De wortel van alle vijandigheid is de trots van mensen; iemand die in zichzelf geïnteresseerd is, iemand die zichzelf ziet als een onafhankelijk wezen, zelfs tegenover God. In de hof zette Satan Adam en Eva ertoe aan te gaan vragen: Wie is God om ons te zeggen wat wel of niet te doen? Waarom behandelt God ons als slaaf en als knecht? Waarom komen we niet voor onszelf op en eisen onze rechten op?
Nogmaals, ze zeiden dat niet met woorden, maar het denkproces werkte op die manier.
Adam en Eva kwamen dus voor zichzelf op, maar ze deden dat op een manier waarop dat nooit de bedoeling was geweest. Dat was een manier die hun in het geheel niet paste, en deze leidde tot ontstellende consequenties. Dat is allemaal te wijten aan trots, zelfgerichtheid en eigenbelang.
Satan helpt mensen om zich ervan te overtuigen dat ze rechten hebben en dat ze evenveel autoriteit hebben als God. Het resultaat is dat ze door hun acties en gedachten verklaren dat ze God zijn.
Als deze zelfgerichtheid, zelfverheerlijking, eigenliefde en eigen eer niet in toom wordt gehouden, zien we in de geschiedenis dat een mens zich zal uitroepen tot Caesar of Keizer en dat hij van de mensen verlangt dat ze naar hem verwijzen als "Zijne Hoogheid". Het keizerlijk gebruik van Caesar werd voortgezet in het Duitse Kaiser en het Russische Tsaar. "Keizer" en "Tsaar" zijn ontleend aan het woord "Caesar".
De Japanners hebben hun keizer de Tenshi (Zoon des hemels) of Tenno (hemelse Koning) genoemd. Arehito Tenno (God wandelend onder de mensen) is een andere term die ze gebruikten. Kamigoichinin (opperste verheven hoogste Wezen), Aramikami (vleesgeworden God) en andere titels die het traditionele geloof in zijn goddelijkheid weerspiegelen.
De mens is voortdurend met zichzelf bezig. Hij is het centrum van zijn eigen minuscule universum. Maar het probleem wordt extra benadrukt omdat iedereen hetzelfde doet. Als alleen "ik" bestond dan zouden er geen problemen op het fysieke aardse niveau bestaan, maar iedere andere "ik" zit precies zo in elkaar als ik. Het is duidelijk dat ik in algemeenheden spreek en natuurlijk zouden er problemen bestaan als er naast mij slechts één ander menselijk wezen op aarde bestond. Dan zou er nog steeds geen vrede zijn, omdat vrede binnen in ons moet zijn.
Het resultaat is dat de wereld bevolkt wordt door miljarden goden, die allemaal voor zichzelf opkomen en hun rechten eisen en op hetzelfde aanspraak maken. Het is onvermijdelijk dat er botsingen zijn. Het is een oorlog van de valse goden. Ze staan allemaal tezamen vijandig tegenover de ene ware God. Deze perverse toestand kan en zal hun voor een korte tijd een losse vorm van eenheid geven als Satan hen bijeenbrengt om tegen God te vechten.
Dit is het patroon voor alle problemen in de wereld van deze tijd. De opperste tragedie is dat de wereld het niet ziet. En dat komt omdat de wereld uitgaat van de vooronderstelling dat, wat de reden daarvoor dan ook is, ze niets met God te maken hebben. Zij zien niet in dat deze problemen bestaan omdat ze niet de juiste relatie met God hebben, dat ze niet de juiste relatie met hun medemensen hebben.
Jezus Christus bracht het heel duidelijk onder woorden toen een wetgeleerde uit de Farizeeën Hem vragen stelde.
Mattheüs 22:36-39 Meester, wat is het grote gebod in de wet? 37 Hij zeide tot hem: Gij zult de Here, uw God, liefhebben met geheel uw hart en met geheel uw ziel en met geheel uw verstand. 38 Dit is het grote en eerste gebod. 39 Het tweede, daaraan gelijk, is: Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf.
Dit is een heel bekend principe voor ons, maar het is ook fundamenteel. En het is van belang het te lezen en te herlezen en dit te blijven doen.
Let op de volgorde: ten eerste de relatie met God; ten tweede de relatie met uw medemens. De hele tragedie van de moderne wereld is te wijten aan het feit dat het eerste volledig buiten beschouwing wordt gelaten en dat de mensen denken dat je alleen maar aan het tweede moet werken.
Maar mensen kunnen dat niet, omdat we onze naaste moeten liefhebben als onszelf. Op het eerste gehoor klinkt dat heel zelfgericht, maar dan wordt het probleem: hoe heb ik mezelf lief?
Volgens de Bijbel zullen we onszelf nooit op de juiste manier liefhebben, totdat we onszelf binnen onze relatie met God gaan zien zoals we zijn. Het is dus niet mogelijk het tweede gebod uit te voeren, tenzij het eerste gebod ons reeds duidelijk is. Zonder dat begrip is het onmogelijk.
En mensen in deze tijd, die God niet erkennen, die niet van God uitgaan, die zich niet aan God onderwerpen, proberen zichzelf met hun medemensen te verzoenen. En natuurlijk slagen ze daar niet in, ze zullen dat nooit kunnen.
We zijn door God gemaakt en we zijn vóór God gemaakt. Mensen zien zichzelf niet zoals ze werkelijk zijn, en ze zien anderen niet zoals ze werkelijk zijn, totdat ze zichzelf en alle anderen gaan zien in het licht van Gods wet, van aangezicht tot aangezicht met God Zelf.
Dat is de achtergrond van Paulus' uitspraak: "Hij is onze Vrede." Christus alleen is onze Vrede. Buiten Hem is er geen vrede. We zien dat op een geweldige manier in de wereld.
De wereld kan verder gaan met zichzelf intellectueel en in elk ander opzicht te ontwikkelen, ze kan haar kennis van wetenschap en van sociologie en van psychologie en van al het andere doen toenemen. Ze kan haar instellingen vermenigvuldigen. Ze kan ons op deze of gene manier opleiden, maar dat zal nergens toe leiden, omdat het probleem nooit kan worden opgelost behalve in en door onze Heer en Zaligmaker Jezus Christus. Bedenk dat God de God van vrede is, en Hij werkt alleen maar door Christus.
Als u probeert met het tweede gebod te beginnen zal dat tot een ramp leiden, omdat de mens niet slechts uit intellect bestaat en ook niet slechts een sociaal wezen is.
Volgens de Schrift is er een slecht principe aan het werk in de mens. Hij is geïnfecteerd door de zonde; hij verkeert in een aangetaste toestand. En voordat we kunnen beginnen hem op te leiden, moet hij gezond worden gemaakt. We lazen eerder dat Christus dat in het Millennium zal doen.
De mens heeft een nieuw leven nodig. De apostel Paulus stelt het als een algemene uitspraak die essentieel is voor het christendom. "Hij (en Hij alleen) is onze Vrede."
Jezus Christus maakt niet alleen vrede (en dat doet Hij), maar Hij is Zelf die Vrede. Hij is onze Vrede. Met andere woorden we moeten in Christus zijn, voordat we de zegeningen van God, als de God van vrede, kunnen ervaren.
Dat kan alleen als we door Christus een relatie hebben met God. Dat kan alleen als we door Christus deel uitmaken van de familie van God, of in de terminologie van de Bijbel in Christus zijn geënt. Alleen maar als dit allemaal voor ons geldt, zullen we werkelijk van de zegeningen van vrede kunnen genieten. De geestesgesteldheid van de mensen in de wereld is allesbehalve vreedzaam. Als we dat beseffen, zien we de niet uit te drukken oppervlakkigheid van zoveel dat in deze tijd met betrekking tot vrede wordt gezegd.
Veel mensen in de wereld denken dat de oplossing heel eenvoudig is. Zij denken dat je niet meer hoeft te doen dan de mensen voor een bijeenkomst bij elkaar te roepen, ze op een plezierige manier toe te spreken en dat ze dan vervolgens elkaar allemaal de hand schudden en alles goed is. Dit is het idee dat ons gevraagd wordt te geloven door deze voortdurende vredesbijeenkomsten.
Vlak voor de tweede wereldoorlog waren er staatslieden die oprecht geloofden dat als ze Hitler slechts zouden kunnen ontmoeten en met hem praten, alles geregeld zou zijn. Zij zeiden: "Vrede in onze tijd, we hebben hem ontmoet, we hebben een gentlemen's agreement gesloten." Maar niet lang daarna kwamen ze tot de ontdekking dat de man wie ze de hand hadden geschud, geen gentleman was. Dat is nog steeds het probleem.
Hoe oppervlakkig is het te geloven dat de problemen van de zonde door de mens opgelost kunnen worden door het slaken van kreten. Christus is onze Vrede, niet de vruchteloze leiders van de wereld.
De wereld gelooft dat het menselijke ras zich ontwikkelt. Heeft iemand in de laatste zesduizend jaar werkelijk iets zien veranderen in de mens, iets dat ons dichter bij vrede zou brengen of dat ons zou doen geloven dat er een positieve evolutie gaande is? Dat maakt deel uit van de leugen die de wereld wordt wijsgemaakt — dat mensen zich constant verbeteren, omdat ze evolueren. Daarom is de evolutieleer zo belangrijk voor het opleidingssysteem van deze wereld.
De meeste jaren in de vastgelegde geschiedenis sinds de schepping van Adam en Eva zijn wegens oorlog afschuwelijk geweest. Ik meen me te herinneren dat iemand eens heeft berekend dat er in die zesduizend jaar misschien maar veertig jaar vrede is geweest, slechts veertig jaar dat er nergens op aarde een oorlog gaande was. Ik weet niet hoe ze dat hebben berekend, maar het punt waar het om gaat is, dat er voornamelijk oorlog was. De Arabieren en Perzen vechten nog steeds met de Joden. De moslims vechten nog steeds met de belijdende christenen. De sjiieten vechten nog steeds met de soennieten.
Alleen maar als we begrijpen dat de echte christen deel uitmaakt van het lichaam van Christus, kunnen we werkelijk deelhebben aan die vrede en ervan genieten, omdat de wereld dat in deze tijd zeer zeker niet kan.
De apostel Paulus zegt dat Christus ook vrede maakt. Hoe maakt Hij vrede?
De valse, oppervlakkige, sentimentele interpretatie van de Schrift schijnt te zeggen dat Jezus Christus ons leert hoe vrede te maken. Zij zeggen: "Lees wat er in de Schriften staat en ga dan, in de geest van de Schriften en wat je uit de Schriften hebt begrepen, naar je vijand, breng de leer in praktijk en je zult automatisch het hart van hem winnen."
Het argument op internationaal niveau is dat als één natie gewoonweg volledig ontwapent, dat zo'n overweldigende invloed op alle andere naties zou hebben dat je nooit meer oorlog zou hebben. Dat moet wel de domst mogelijke en de meest naïeve manier van menselijk redeneren zijn! Er was een populair liedje van John Lennon, dat u zich waarschijnlijk nog wel herinnert — "Geef vrede een kans." Dat was wat het liedje bepleitte — ontwapening. Dat liedje geloofde dat je vrede gewoon een kans moest geven en dat dat besmettelijk zou zijn en zich over de wereld zou verspreiden. Ik denk dat dat alleen geloofwaardig was voor hen die in die tijd aan de drugs waren.
Was het echt nodig voor de Zoon van God om uit de hemel af te dalen, als dat het antwoord was? Was de dood van Jezus aan het kruis werkelijk nodig, als het slechts het toepassen was van het een of andere onderwijs?
Dat is niet wat de Bijbel zegt. Paulus zegt: "Zeg, Christus heeft vrede gemaakt." Hij zegt ons niet alleen iets te doen — en natuurlijk doet Hij dat — maar we kunnen alleen maar doen wat Hij ons zegt, omdat Hij eerst Zelf iets heeft gedaan. Hij heeft vrede gemaakt. Hij is onze Vrede. Hij is de Vredevorst. De God des vredes maakt vrede.
Het zijn niet voornamelijk mensen die een bepaald onderwijs toepassen. Het is iets fundamenteels dat door God in Christus wordt gedaan, dat een volledig nieuwe situatie schept.
Daarom is het niet de opdracht van de kerk om slechts advies aan de nationale leiders en anderen te geven, en hun te zeggen hoe hun problemen op te lossen. Er kan geen vrede onder mensen zijn, totdat ze door God tot Zijn waarheid worden geroepen en het vergoten bloed van Christus aanvaarden voor de vergeving van zonde en het denken van God toelaten om de oude mens te verwijderen. Tot dat moment kun je tegen iemand aanpraten over Gods manier van leven en over vrede tot je een ons weegt. Dat zal totaal geen resultaat hebben. Het kan zijn dat het voor een beperkte tijd oppervlakkig zijn werk doet, maar het zal geen permanente vrede teweegbrengen.
Je kunt geen onderwijs bestemd voor christenen toepassen op niet-christenen. Als je dat toch doet is het tevergeefs. Dat is parelen voor de zwijnen werpen. Ik heb het hier over vrede. Als iemand binnen of buiten de kerk de principes van God toepast, zal hij daarvoor gezegend worden.
De brieven van de apostel Paulus werden niet aan de wereld geschreven, zij waren aan christenen gericht. We moeten door God worden verwekt. Er moet een begin gemaakt worden om ons te vernieuwen. We moeten in het proces van bekering zijn. We moeten de Heilige Geest hebben en in Jezus Christus zijn, voordat we mogelijk de vrede van God de Vader en Jezus Christus kunnen gaan begrijpen en genieten. Hij is onze Vrede en Hij heeft vrede gemaakt. Vrede is iets dat Hij tot stand brengt.
Paulus zegt ons in Efeziërs 2 hoe Hij vrede tot stand brengt. Twee dingen zijn essentieel voordat er echte vrede kan zijn. De mensen moeten met God verzoend zijn en de mensen moeten met elkaar verzoend zijn.
Laten we eerst kijken naar het probleem om mensen met elkaar te verzoenen. Bedenk dat Paulus naar de christelijke kerk keek en daar kon hij Joden en heidenen zien. Hij begint dus met het concrete feit van de kerk. Daar zijn mensen bijeen, die samen God prijzen, maar eens bittere vijanden waren. Wat had hen bijeengebracht?
Efeziërs 2:14-16 Want Hij is onze vrede, die de twee één heeft gemaakt en de tussenmuur, die scheiding maakte, de vijandschap, weggebroken heeft, 15 doordat Hij in zijn vlees de wet der geboden, in inzettingen bestaande, buiten werking gesteld heeft, om in Zichzelf, vrede makende, de twee tot één nieuwe mens te scheppen, 16 en de twee, tot één lichaam verbonden, weder met God te verzoenen door het kruis, waaraan Hij de vijandschap gedood heeft.
Paulus behandelt deze vraag in de verzen 14 en 15. Dan laat hij in vers 16 zien hoe zij beiden samen tot God zijn gebracht en hoe de vijandschap tussen hen en God werd verwijderd.
Hoe verzoent Christus dan mensen met elkaar? Hoe brengt Hij mensen in liefde bijeen? Hoe vernietigt Hij de vijandschap die tussen mensen bestaat? Wat heeft Joden en heidenen in de kerk bijeengebracht? Dit is heel belangrijk, omdat dit de methode is die gebruikt zal gaan worden om in het Millennium de mensen tot vrede te brengen.
Het antwoord is dat Jezus Christus de vijandschap heeft afgebroken. Er placht een of andere scheidsmuur tussen hen te staan. Paulus gebruikt daar een beeld dat gold voor de tempel. In de tempel lag de hof der heidenen helemaal aan de buitenkant. Heidenen werd niet toegestaan in de hof van het volk, de Joden, te komen. Er was een muur die scheiding tussen hen bracht, een tussenmuur, zoals die in vers 14 wordt genoemd.
Die oude tempel bestond uit allerlei afgescheiden ruimtes. Naast de reeds genoemde ruimtes was er de hof van de priesters, het heilige en dan het heilige der heiligen waarin niemand mocht binnengaan, behalve eenmaal per jaar de hogepriester. De tempel was een plaats van afgescheiden ruimtes — een plaats van scheiding.
Maar Paulus zegt dat de afscheidingen tussen die ruimtes in Christus zijn omvergehaald, ze zijn tegen de grond geslagen en de weg naar het heilige der heiligen is toegankelijk voor iedereen. Hij richt zich echter specifiek op het feit dat de eerste scheiding tussen de heidenen en de Joden, de vijandschap, de kerk was binnengedrongen.
De wereld in deze tijd zit vol met zulk soort scheidingen. Kijk naar de gaven die God aan mensen geeft. Dat zijn allemaal manifestaties van Zijn overvloedig geven. Hij geeft de gave van bekwaamheid en van begrip, Hij geeft bepaalde mensen gevoel voor zaken en het gaat hun goed en ze slagen. Hij geeft muzikale capaciteiten en atletische capaciteiten. Maar hoe vaak denken de mensen eraan God ervoor te danken? Die gaven worden scheidsmuren tussen mensen. De goedheid die God als zegen aan personen heeft gegeven, wordt een muur.
Schrijven mensen in de wereld (met hun vele door God gegeven capaciteiten en talenten) in nederigheid de glorie en eer aan Hem toe en danken ze Hem die "de Gever is van elke goede daad en iedere volmaakte gave"?
Natuurlijk niet!
De persoon met capaciteiten en een scherp intellect denkt over zichzelf en zegt het misschien ook wel hardop: "Ik ben knap en getalenteerd. Maar kijk eens naar die ander — hij weet niets." Hij veracht dus die ander. En die ander kijkt naar hem en zegt: "Wie denkt hij wel dat hij is?" Het resultaat is vijandschap! Zelfs goedheid kan door de menselijke natuur in een scheidsmuur worden veranderd.
En dat allemaal vanwege de gaven van God. Die zijn schitterend en als we dat allemaal beseffen en nederig zouden zijn, zouden we er allemaal gezamenlijk van kunnen genieten. De man zonder talent zou zeggen: "Hoe mooi is het dat die persoon zo'n gave heeft. God heeft hem werkelijk gezegend!"
Maar we weten dat het in deze wereld niet op deze manier werkt. Deze dingen leiden tot jaloezie en rivaliteit, vijandschap en haat, kwaadwilligheid en bitterheid en minachting, en alles dat het leven bederft.
Er zal nooit echte vrede bestaan totdat dat allemaal afgebroken is, in het bijzonder voor wat betreft religie. De weg naar God loopt nu alleen via Christus. De dingen die hebben geleid tot de vijandschap, de jaloezie en de rivaliteit, zijn dus door Christus weggenomen. Alleen leden van Gods kerk kunnen echter van deze vrede genieten, dankzij Christus, onze Vrede, die "vrede maakt".
De Efeziërs, die heidenen waren, waren niet alleen gescheiden van de Joden — de Israëlitische stam van Juda — veelmeer waren ze ook van God afgescheiden. Het is duidelijk dat er tussen mens en mens geen echte eenheid kan bestaan totdat die andere eenheid er is.
In plaats van eenvoudig zeggen hoe de heidense Efeziërs met God verzoend waren, zegt hij "En de twee, tot één lichaam verbonden, weder met God te verzoenen door het kruis, waaraan Hij de vijandschap gedood heeft."
Dit verwijst naar eenheid en vrede. In het algemeen zijn alle kleine en bijkomende verdeeldheden, scheidingen en twisten tussen mensen uiteindelijk te wijten aan het feit dat alle mensen in de wereld van God afgescheiden zijn.
De wereld is vol van verdeeldheid en verschillen, landen, naties, blokken, groepen, gordijnen, de ene kant en de andere kant. In de natie zelf zijn er klassen, industriële groepen, werkgever en werknemer, enzovoort. Daarnaast zijn al die groepen onderling ook weer verdeeld, heerst er rivaliteit en naijver. Zo zal het in het Millennium niet zijn.
Overal waar we ons keren is de wereld vol van verdeeldheid en scheiding. Volgens het onderwijs van de Schrift is het werkelijk belangrijke hiervan echter dat al deze kleine en bijkomstige verdeeldheden, scheidingen en twisten aan één ding te wijten zijn — alle niet-christenen zijn van God afgescheiden en hebben een verkeerde relatie met Hem.
Werkelijke eenheid onder mensen is slechts mogelijk als mensen met God verzoend zijn. Iemand moet in de juiste relatie met God staan voordat hij in de juiste relatie met zijn medemens kan staan. Bedenk wat Jezus in Mattheüs 22 zei:
Mattheüs 22:37-39 Hij zeide tot hem: Gij zult de Here, uw God, liefhebben met geheel uw hart en met geheel uw ziel en met geheel uw verstand. 38 Dit is het grote en eerste gebod. 39 Het tweede, daaraan gelijk, is: Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf.
De wereld zegt dat ze elkaar liefhebben, ze zegt dat ze haar naaste liefheeft, maar ze heeft niet eens de juiste definitie van liefde. Liefde is het onderhouden van de geboden. Het is een manier van leven en hoe we anderen behandelen.
Maar je kunt het tweede gebod niet uitvoeren voordat je het eerste hebt uitgevoerd. Dit is een fundamenteel principe van het leven.
In zijn brief aan de leden in Efeze kijkt Paulus naar de christelijke kerk en hij ziet de leden ervan, Joden en heidenen, mensen die afstammen van Israël, samen met hen die uitgesloten waren van het burgerrecht van Israël en vreemd aan de verbonden. In Efeziërs 2 legt Paulus dus uit hoe dit kan gebeuren. Laten we nogmaals lezen in Efeziërs 2:
Efeziërs 2:14-16 Want Hij is onze vrede, die de twee één heeft gemaakt en de tussenmuur, die scheiding maakte, de vijandschap, weggebroken heeft, 15 doordat Hij in zijn vlees de wet der geboden, in inzettingen bestaande, buiten werking gesteld heeft, om in Zichzelf, vrede makende, de twee tot één nieuwe mens te scheppen, 16 en de twee, tot één lichaam verbonden, weder met God te verzoenen door het kruis, waaraan Hij de vijandschap gedood heeft.
Wat voor de kerk is gebeurd zal voor de gehele wereld gebeuren.
Dit is gebeurd door de macht van God. Niets minder dan Zijn Heilige Geest kon dat doen. Niets anders kon Jood en heiden bij elkaar brengen in een gemeenschappelijke eredienst van God. Diezelfde macht deed Christus uit de doden opstaan. Christus Zelf is onze Vrede. En het is ook juist om te zeggen dat Hij vrede maakt.
Efeziërs 2:15 doordat Hij in zijn vlees de wet der geboden, in inzettingen bestaande, buiten werking gesteld heeft, om in Zichzelf, vrede makende, de twee tot één nieuwe mens te scheppen,
Hij Zelf is Vrede en Hij maakt vrede. Jezus Christus maakt vrede tussen mens en mens, en tussen mens en God. Hij is in elk opzicht de vrede.
De apostel Paulus plaatst het in die volgorde, hij plaatst mens en mens eerst, daarna gaat hij in vers 16 verder om te laten zien hoe beiden samen in één lichaam — als de kerk — met God worden verzoend.
Efeziërs 2:16 en de twee, tot één lichaam verbonden, weder met God te verzoenen door het kruis, waaraan Hij de vijandschap gedood heeft.
De volgorde is interessant. Theologisch is de volgorde net andersom, maar Paulus gaat er op een praktische manier mee om. Hij begint met de kerk, met de Joden en heidenen samen op dezelfde manier God aanbiddend. Hij begint met mens en mens, en daarna laat hij zien hoe beiden samen naar God gaan. Op dit punt heb ik het over de mens die met de mens verzoend is.
Alleen het afbreken van scheidsmuren brengt geen vrede voort. Laten we eens kijken naar wat vrede niet is!
Vrede betekent volgens de Schrift niet slechts het ophouden van vijandigheid. Ook betekent vrede niet slechts het voorkómen van actuele vijandigheid. Maar zoals het woord "vrede" in deze tijd wordt gebruikt, is het duidelijk dat dat door velen met vrede wordt bedoeld.
Vrede wordt slechts beschouwd als een toestand waarin er niet feitelijk wordt gevochten. Als we dus vrede hebben in het Midden-Oosten, betekent dat dat er op dat ogenblik niet wordt gevochten en dan wordt die vrede binnen vierentwintig uur gewoonlijk door iemand gebroken. Vrede wordt niet meer dan de afwezigheid van oorlog. Dat kan het idee zijn dat de mens heeft over vrede. Dat is echter in het geheel niet Gods idee over vrede. Dat is niet het schriftuurlijke concept van vrede. Slechts ophouden met vechten is geen vrede. Slechts toekomstige vijandelijkheden voorkomen is geen vrede.
We gaan zien hoe de Schriften verkeerd zijn geïnterpreteerd en verkeerd zijn verkondigd door mensen die leren dat we slechts "het onderwijs van Christus" moeten toepassen op de internationale crises om het probleem van de spanning in de wereld op te lossen. We zien dus dat de inspanningen die het zogenaamde christendom zich getroost tevergeefs zijn.
God is niet tevreden met slechts de afwezigheid van uiterlijke en agressieve vijandigheid en van uitingen van die vijandigheid. Als God vrede maakt, doet Hij iets inwendigs, iets essentieels.
God is niet tevreden als mensen elkaar niet naar de keel vliegen. Gods idee van vrede is dat mensen elkaar omhelzen en elkaar liefhebben, en dat er eenheid is, dat we werkelijk één worden en elkaar liefhebben zoals we onszelf liefhebben.
We moeten over vrede denken in termen van het hart, van houding. Het is een zaak van essentiële, inwendige eenheid en liefde. Paulus zegt ons dat Christus die vrede heeft teweeggebracht. Hoe heeft Hij dat gedaan?
"Om in Zichzelf, vrede makende, de twee tot één nieuwe mens te scheppen."
Christus' manier om vrede te maken is aan iemand werken, iemand veranderen en iemand binnen Gods kerk brengen. Iedere poging om de weg des vredes te begrijpen moet dus onmiddellijk de kerk erbij betrekken. Vrede onder mensen is alleen mogelijk als ze allemaal tot het lichaam van Christus behoren, wat betekent dat alleen echte christenen echte vrede kunnen hebben. Het is geen zaak van gewoon miljoenen of miljarden mensen in een Millennium-achtige omgeving plaatsen; er moet iets nieuws gemaakt en geschapen worden.
Vrede is dus duidelijk niet iets dat kan worden toegepast op naties die in de huidige toestand verkeren. Daarom is het verkondigen van Christus' vredesboodschap alsof het iets is dat op en door de naties — die niet christelijk zijn, die niet in christelijke termen denken en die niet tot het lichaam van Christus behoren — kan worden toegepast, belachelijk.
Een staatsman of natie kan dit onderwijs niet toepassen. Alleen een christen kan dit onderwijs toepassen, omdat het een christelijk karakter vereist, en omdat het vereist dat Christus in ons is.
De kerk is een nieuwe schepping. Let op het einde van vers 15: "Om in Zichzelf, vrede makende, de twee tot één nieuwe mens te scheppen."
In sommige [Engelse] vertalingen wordt in plaats van het woord scheppen, het woord maken gebruikt. Het woord maken is te zwak om uit te drukken wat er hier gaande is. Het oorspronkelijke Griekse woord betekent scheppen. Er is sprake van een schepping!
De kerk is iets absoluut nieuw. Galaten 6:15 zegt: "Want besneden zijn of niet besneden zijn betekent niets, maar of men een nieuwe schepping is."
De kerk is tot bestaan gebracht, iets dat er eerder niet was. Dit is vergelijkbaar met wat er in het allereerste begin gebeurde, toen God de hemelen en de aarde schiep. Schepping betekent iets tot bestaan brengen dat er eerder niet was, niet bestond, het is iets uit niets maken.
Hoe maakt God vrede tussen Jood en heiden? Dat gebeurt niet door een verandering van wat er reeds eerder was. Het is zelfs geen verbetering van wat er eerder was. God neemt niet gewoonweg een Jood om iets met hem te doen, en een heiden om gewoon iets met hem te doen, om ze op die manier bij elkaar te brengen.
Het is iets geheel nieuw. Het is een schepping!
Als we in Gods kerk worden gedoopt, gebeurt dat als een nieuwe schepping en gaan we iets binnen dat geheel nieuw is. In een bepaald opzicht heeft het geen enkele relatie met alles wat eerder bestond.
Neem bijvoorbeeld de Verenigde Staten van Amerika. Het is geen aantal verenigde naties. Het is geen verzameling van aparte naties. Met andere woorden de mensen zijn van alle kanten naar dit land gekomen — vanuit diverse landen in Europa en elders. Om echte burgers van de Verenigde Staten te worden, moeten ze hun verleden achterlaten. Dat is in ieder geval de manier waarop het placht te gebeuren en zoals het zou moeten zijn.
In een bepaalde betekenis is het een nieuwe natie. Het is geen verzameling Britten, Duitsers, Fransen, Zweden, Noren, Italianen en Grieken. Zij deden allemaal hun best en heel terecht om dat allemaal te vergeten. Zij zijn Amerikanen. Zij hebben afgedaan met de oude nationale banden. Er is een nieuwe natie. En veel van de internationale vijandschap werd achtergelaten. Het kan de nodige tijd hebben gekost, maar de Ieren konden zelfs opschieten met de protestanten, enzovoort, enzovoort. De natie dacht over zichzelf als één volk, maar jammer genoeg geldt dat in deze tijd niet meer. Natuurlijk heb ik het in ideale en vaderlandslievende zin over de Verenigde Staten.
Maar dat verandert allemaal. Er komen hier mensen die hun cultuur met zich meebrengen en anti-Amerikaanse ideeën en religies, en zij zetten een microkosmos op van wat zij zijn ontvlucht. Zij brengen felle vijandschap met zich mee tegen de mensen wier zegeningen zij komen stelen, waarvan zij willen genieten en die zij kapot willen maken.
De kerk is niet een soort coalitie van Joden en heidenen. De kerk is iets geheel nieuw. Deze natie functioneerde goed zolang dat was wat er op fysiek niveau in deze natie gebeurde.
De kerk wordt in Christus gevormd. De kerk wordt in Hem gevormd. Dat gebeurt als resultaat van haar relatie met Hem. De kerk is het lichaam van Christus en Hij is het Hoofd. De kerk ontleent haar leven, haar voedsel en haar kracht, ja alles, aan God door Jezus Christus.
Al zijn we allemaal individuele leden van dit ene lichaam, toch is er een essentiële eenheid in een lichaam. Een lichaam is geen verzameling delen. Het is niet slechts een losse samenhang van vingers en handen, armen en benen en tenen. In het geheel niet!
Het is een vitale eenheid van individuele leden. Het geheel is echter meer dan de som der delen. We moeten niet aan een aparte vinger denken, hij is altijd een deel van het geheel. De kerk is het lichaam van Christus. De wereld is niet het lichaam van de wereld. In zekere zin is dat wel zo, omdat ze allemaal hetzelfde denken, maar er is geen echte eenheid.
In het lichaam van de kerk hebben u en ik vrede en genieten wij van vrede met elkaar. Er is binnen de kerk alleen maar vrede op voorwaarde dat we beseffen dat Christus onze Vrede is en dat we de principes daarvan in praktijk brengen. Hij maakt vrede en Hij heeft een nieuwe schepping gemaakt waarbinnen geen vijandschap bestaat. Dat betekent dat we zo moeten leven als een manier van leven. Als er dus vijandschap bestaat en er twisten zijn tussen ons als leden, is dat omdat onze relatie met God iets aan het verslechteren is.
We moeten in elk opzicht ophouden op de oude manier en met de oude termen over onszelf te denken. Als christenen, als leden van de kerk, moeten we ophouden over elkaar te denken in termen van onze vroegere religies. Ik denk niet dat het met ons een probleem is, maar ik denk dat als nieuwe mensen in de kerk komen, zij vergeten hun vorige religie achter te laten. Het doet er niet toe of u erg religieus was of niet, de vraag is of u nu een christen bent.
Het kan zijn dat u heel erg vroom was. Dat doet er niet toe — u kunt vroom zijn zonder christen te zijn. Achter dat alles hebben we een punt gezet. De oude categorieën en termen zijn niet langer van toepassing. Het doet er niet toe waar iemand vandaan komt. Waar gaat hij naar toe? Is hij bestemd voor heerlijkheid, voor God, voor de eeuwigheid in de vrede van Christus?
Wat zal het Millennium zijn voor wat betreft vrede? De Geest van God zal beschikbaar zijn. In die tijd, tijdens het Millennium, zal aan iedereen behoud gegeven worden. Het zal de meest geweldige tijd zijn die de mensheid ooit heeft meegemaakt, met uitzondering van misschien de honderdjarige periode die volgt op de tijd dat Satan voor korte tijd wordt losgelaten.
Jesaja werd geïnspireerd de periode van het Millennium te beschrijven.
Jesaja 32:15 totdat over ons uitgestort wordt de Geest uit den hoge. Dan wordt de woestijn een gaarde en de gaarde gelijkt een woud;
Dat klinkt als wat er in Handelingen 2 op de Pinksterdag gebeurde, toen de Heilige Geest werd uitgestort. De Heilige Geest zal voor iedereen beschikbaar komen.
Jesaja 32:16 dan woont het recht in de woestijn en de gerechtigheid verblijft in de gaarde.
Bedenk dat ik eerder zei dat er vaak over recht en gerechtigheid wordt gesproken.
Jesaja 32:17 En de vrucht der gerechtigheid zal vrede zijn, de uitwerking der gerechtigheid rust en veiligheid tot in eeuwigheid.
Het is niet alleen maar een fysieke plaats; belangrijker nog, het is een tijd voor het werk der bekering van allen tijdens het Millennium. Hier wordt gesproken over een geestelijke oogst die zal plaatsvinden. In een bepaald opzicht is het volledig, wereldomvattend behoud dat alle mensen zal worden aangeboden.
Let op vers 17: "En de vrucht der gerechtigheid zal vrede zijn, de uitwerking der gerechtigheid rust en veiligheid tot in eeuwigheid." De mensen zullen zien hoe ze rechtvaardig kunnen leven en ze zullen geholpen worden om op die manier te leven. Daarvan zal vrede het resultaat zijn. Het gevolg hiervan is dat er geen misdaad en angst meer zal zijn.
Jesaja 32:18 En mijn volk zal in een verblijf des vredes wonen, in veilige woningen, in oorden van ongestoorde rust,
Die vreedzame verblijfplaatsen zullen typerend zijn voor de leefomstandigheden tijdens het Millennium.
Jesaja 32:19-20 zelfs wanneer het hagelt, zodat het woud terneder stort en de stad in de diepte neerzinkt. 20 Welzalig gij die aan alle wateren zaait; die rund en ezel vrij laat ronddolen.
Dit is een beschrijving van de vrede van Gods bestuur. We zien een meer beschrijvend plaatje hiervan, in een fysieke en geestelijke betekenis, in Psalm 1:
Psalm 1:1-3 Welzalig de man die niet wandelt in de raad der goddelozen, die niet staat op de weg der zondaars, noch zit in de kring der spotters; 2 maar aan des HEREN wet zijn welgevallen heeft, en diens wet overpeinst bij dag en bij nacht. 3 Want hij is als een boom, geplant aan waterstromen, die zijn vrucht geeft op zijn tijd, welks loof niet verwelkt — al wat hij onderneemt, gelukt.
Alweer een beschrijving van wat er in het Millennium zal plaatsvinden.
Gedurende het gehele Millennium zal iedereen geestelijke vrucht dragen op de juiste tijd. En God zal die oogsten. Hoe veel miljoenen, zelfs miljarden, zullen er aan het Koninkrijk van God worden toegevoegd? Het universum gaat de menselijke verbeeldingskracht ver te boven en heeft zeer zeker meer dan voldoende ruimte voor iedereen.
Kijk eens naar hoeveel er alleen al in de laatste honderd jaar over het universum is ontdekt. Wetenschappers hebben moeite om alle nieuwe gegevens die via de supertelescopen en de ruimtesondes binnenkomen, vast te leggen. Er komt dagelijks informatie binnen middels infraroodbeelden en de waarneming van straling. De beelden van de ruimte zijn zowel schitterend als adembenemend en gaan ons begrip ver te boven.
Wie zal God helpen om dat allemaal te besturen? Zijn geestelijke Familie! Dat zullen leden zijn van Gods Familie — zo God het wil: u en ik! Gods bestuur zal een bestuur van vrede zijn.
We zullen eindigen met het lezen van Jesaja 26:1-3. Hier vinden we een profetie over Juda.
Jesaja 26:1-3 Te dien dage zal in het land Juda dit lied gezongen worden: Wij hebben een sterke stad; Hij stelt heil tot muren en voorwal. 2 Opent de poorten, opdat een rechtvaardig volk binnenga, dat zijn trouw bewaart. 3 Standvastige zin bewaart Gij in volkomen vrede, omdat men op U vertrouwt.
God zij dank, Christus is onze Vrede en Hij maakt vrede.